Nieuwegein

Vandaag was in de gemeenteraad de Kadernota aan de orde. Vooruitlopend op de begroting voor 2014 spreekt de Raad dan over de verwachtingen voor de komende jaren. Hoewel alle partijen weten dat er zeer harde keuze gemaakt moeten worden, bleek nauwelijks welke partijen de ernst van de situatie inzien. De gevolgen van de bezuinigingen die het rijk nu al weer aankondigt, zullen een grote weerslag hebben op het leven van haast iedereen. Het is tijd dat de politiek wakker schrikt en gaat nadenken over de prioriteiten. Wat kan er straks nog wel en wat niet meer?

Naar aanleiding van de bezuinigingen luidde SP vandaag de noodklok over wat er komen gaat de komende tijd. Het is ernst nu en de mensen zullen allemaal gaan voelen wat het beleid uit Den Haag betekent. Fractievoorzitter Martijn Stekelenburg hield een betoog over de keuzen waar de Raad voor staat. Lees hieronder het hele verhaal.

Ingegeven door landelijke malaise wordt ook Nieuwegein gedwongen opnieuw stevig in de kosten te snijden en voorzitter, dit begint nu echt onacceptabele vormen aan te nemen. We komen nu aan het punt waarop de lokale overheden serieus in het takenpakket moeten gaan snijden, en dit zal ertoe leiden dat bepaalde verantwoordelijkheden van de overheid gaan verdwijnen. Hoewel het college het in de nota nog doet voorkomen alsof de burger deze taken kan overnemen; er is een keer een grens aan het 'ruimte geven' aan de burger. We zullen moeten toezien hoe onze gemeente op bepaalde terreinen zal gaan verloederen. De pijn zal duidelijk zichtbaar worden op verschillende vlakken.

Met deze volgende stap voorzitter, en dan heb ik het nog niet eens over de aanvullende bezuinigingen die het Rijk heeft aangekondigd, maken we een stap die geen redelijk mens zou willen nemen: de overheid gaat zwaar in kwaliteit achteruit en de burger blijft ermee zitten. Hoewel de belangrijkste boosdoeners van dit debacle in Den Haag zitten, merk ik toch graag fijntjes op dat de twee grootste collegepartijen hier, de VVD en PvdA zelf verantwoordelijk zijn voor de teloorgang van voorzieningen die hier mogelijk gaan verdwijnen. Ik hoop dat ik dat verantwoordelijkheidsbesef in de beantwoording terughoor voorzitter.

Het worden barre tijden. Ongeveer een half jaar geleden bij het bespreken van de begroting gaf ik al aan dat de oplossingen van het college voor de almaar krapper wordende budgetten niet getuigen van veel visie. De overheid treedt terug en de burger zal dat gat niet op kunnen vullen. Zelfs de mantelzorger niet. Ik neem u mee door de agenda van de mantelzorger vanaf 2014. Het betreft een gewone doordeweekse dag.

7.00 - Opstaan en aankleden

7.30 - Kinderen onder de douche zetten en aankleden

7.45 - Ontbijt met hele gezin. Inmiddels is de bejaarde buurman aangeschoven in zijn ochtendjas.

8.00 - De vrouw des huizes brengt de kinderen naar school, ondertussen wordt de buurman onder de douche gezet door vaderlief.

8.30 - De man des huizes vertrekt naar zijn werk.

17.00 - Vrouw komt thuis en begint te koken voor 6 gezinnen. Omdat deze mensen geen zorg meer ontvangen en anders van de honger zouden omkomen, voelt mevrouw zich geroepen (lees verplicht en bezwaard) om dagelijks te koken voor deze mensen. Vroeger hielp een van de buurvrouwen, maar die hield dat niet vol.

18.00 Het gazon aan de overkant van de straat staat zo hoog dat de kinderen er niet meer kunnen spelen zonder dat je ze in de gaten kunt houden. Het gras is te hoog geworden. Samen met twee buurmannen begint het maaien en opstapelen van een enorme berg gras. Dit gaat niet in de groencontainers passen en zal blijven liggen. Na vier uur is de klus geklaard.

19.00 Ondertussen zijn moeder en kinderen aan de eigen huishoudelijke taken begonnen. Het doen van de belangrijkste taken lukt nog net, maar een goede schoonmaak is al heel lang geleden. Er is geen tijd meer voor. Het huiswerk van de kinderen schiet er wel eens bij in. Moeder heeft het zo zwaar dat ze regelmatig in slaap valt op haar werk. Ze voert gesprekken met het bedrijfsmaatschappelijk werk nadat ze regelmatig te laat kwam door allerlei activiteiten en haar manager dit in haar functioneringsgesprek opmerkte.

22.00 Vader en moeder vallen doodmoe op de bank in slaap en dromen over de komende dagen. De brug achter in het park staat op instorten en beiden zijn bezig om geld in te zamelen voor vervanging van deze inmiddels gevaarlijk geworden brug. Er moet gecollecteerd worden want de gemeente geeft vooralsnog niet thuis en kan maar de helft van de benodigde reparatie ophoesten.

23.00 Net als beide ouders naar bed willen gaan, gaat het burenalarm. De buurman die vroeger in een bejaardenhuis woonde, is van het toilet gevallen. Er volgt een hectisch uur waarbij de huisartsenpost en uiteindelijk een ambulance worden gebeld. Deze komt pas na anderhalf uur, omdat het vervoeren van ouderen in nood een kerntaak van de ambulances tijdens nachtelijke uren is geworden.

Om 01.00 vallen beide ouders volkomen uitgeput in slaap. Om 7.00 gaat de wekker weer.

Voorzitter, zojuist heb ik het positieve scenario beschreven. Ik geloof niet dat we meer dan 10 % van de Nieuwegeiners bereid zullen vinden om zich in te zetten zoals het gezin in mijn voorbeeld. Als de mensen het al aan kunnen, zijn ze zelf al enorm druk met van alles. Tussen het schoonmaken, het begeleiden van de kinderen bij het huiswerk, het brengen en halen van de sportclub en het doen van allerlei andere dagelijkse taken als boodschappen, blijven er domweg te weinig tijd en energie over voor alles wat de overheid de komende jaren zal laten. Dit gat zal niet gevuld worden.

Het is tijd om de noodklok te luiden. Het is tijd dat wij eerlijk worden over de rol van de overheid in de toekomst. De overheid gaat minder doen, en niemand anders gaat dit oppakken. Realisme en eerlijkheid gaan voor blind optimisme en mooipraterij. Hoe hebben VVD en PvdA hun ministers op deze onmogelijke en ontoelaatbare bezuinigingen aangesproken? Erkent men de gevolgen die ik zojuist schets en is het college het met mij eens dat de samenleving hierdoor ingrijpend zal veranderen?